Рос за вёскай лес кудлаты,
Для дзяцей – свабодны лаз.
Меў дзівосаў лес багата,
Чым і радаваў ён нас.
Лес дарыў нам таямніцы,
Кожны сцежку сваю знаў.
А арэхі, а суніцы –
Хто ў дзяцінсве не збіраў?..
Нёс я ягады для маці,
Поўны водару збанок.
Найвялікшым было шчасцем,
Калі чуў:
− Дзякуй, сынок!
Гэта “дзякуй” акрыляла,
Памагло стаць на крыло:
На паэзію натхняла,−
І натхняла, і спрыяла
У жыцці тварыць дабро.
Час прайшоў. І лес кудлаты
Пастарэў, што не пазнаць,
Але я ўжо тым багаты,
Што было з кім сябраваць.
|
|
